Ruud Adema (1910) – Peter Roggeveen (1919) 0-1
Al jaren is groep A van het lenteveteranentoernooi sterk bezet en dan valt het niet mee om na drie ronden op honderd procent te staan. Dat gebeurt ook deze woensdagmiddag niet. Ruud Adema is de enige met twee uit twee en delft tegen Peter Roggeveen het onderspit. En zo blijven Frans Vlugt (2004), Peter Holscher (2005 en 2009), Arie Karreman (2007), Wim Nieland (2010) en Piet de Haas (2016) de spelers die wel hun eerste drie partijen hebben gewonnen.
Beide spelers willen vol voor de winst gaan. Wit heeft al vlot pionnen op d5 en e6, zijn opponent laat in de Hollandse verdediging een pion doorschuiven naar f4. Op die vleugel liggen ook de kansen voor de lenteveteraan van ZSC-Saende. De g-lijn valt open. Bijna alle witte stukken staan op de andere flank geposteerd en kunnen niet de verdediging ondersteunen.
Als een zwarte pion op veld f3 komt, is het snel gebeurd. De Egmondse koning zit vast op de g- en h-lijn en kan niet ontsnappen aan een mataanval.
Piet de Haas (2075) – Johan Plooijer (1816) ½-½
Johan Plooijer is vaak een goede middenmoter in de hoogste groep, maar de Alkmaarse lenteveteraan bevindt zich nu in de bovenste regionen. En met een remise tegen titelverdediger Piet de Haas kun je zeker thuis komen.
De Heerhugowaarder heeft aanvankelijk het initiatief, maar wordt verrast door een plotselinge aanval van zwart op de koningsvleugel. Er verdwijnt het nodige materiaal van het bord en met een paard, lopers van gelijke kleur en elk zeven pionnen lijkt de winstweg uit het zicht verdwenen. Piet probeert het nog wel. Zijn opponent houdt de verdediging goed gesloten en in een eindspel met een loper voor wit en een paard voor zwart kunnen beiden geen vooruitgang boeken.
Peter Holscher (1913) – Ton de Veij (1795) 1-0
Met vier punten maakte Ton de Veij in 2013 een goed debuut in het lenteveteranenkampioenschap. Een van de slachtoffers van de Purmerendse dadendrang toen was Peter Holscher, die daardoor de aansluiting met de top kwijt raakte. Ditmaal worden de rollen omgedraaid. De oud-kampioen neemt revanche en is een van de twee koplopers.
Lange tijd gaat de strijd gelijk op. Nadat er enkele lichte stukken zijn geruild, verdubbelt zwart zijn torens op de f-lijn en wit op de e-lijn. Die blijven daar voorlopig staan. Ook de overgebleven paarden en lopers belanden in de doos, waarna de dames aan het werk worden gezet. Peter heeft iets actiever spel en zijn koning wordt door een solidere verdediging beschermd. Dat blijkt uit de laatste zeven zetten. Wit verovert dankzij enkele schaakjes twee pionnen en Ton kan alleen met dameruil mat verhinderen. In dat geval zullen verre vrijpionnen de beslissing brengen, maar zover laat zwart het niet komen.
Piet Reus (1812) – Egbert van Oene (1843) ½-½
Een van de voordelen van debutanten is dat ze voor nieuw bloed zorgen. Piet Reus maakte vorig jaar zijn entree in de theaterzaal van Lindendael en speelt tegen Egbert van Oene zijn negende partij als lenteveteraan. De Alkmaarder is ook zijn negende opponent. De Schaaklust-routinier heeft steeds verschillende tegenstanders gehad, in tegenstelling tot Egbert – derdejaars lenteveteraan – die al twee keer tegenover Piet de Haas en Ton de Veij zat.
In een Franse partij verovert wit de d4-pion, maar hij kijkt tegen een flinke ontwikkelingsachterstand aan. De zwartspeler moet evenwel enkele tempi inleveren om schade op de damevleugel te voorkomen. Na een flinke afruil (dames en de meeste lichte stukken) blijven de torens staan en heeft Egbert een goed paard, terwijl de loper van wit minder sterk oogt. Snel vinden beide spelers elkaar met remise.
Frans Vlugt (1884) – Jaap de Berg (1807) ½-½
In een Franse partij – toepasselijk voor de witspeler – moeten de oud-kampioen en Jaap de Berg het al snel zonder ‘les dames’ doen. Na een paar pittige woensdagmiddagen kiezen ze nu voor een minder wild gevecht. De zwartveldige lopers worden eveneens geruild en de partij lijkt in evenwicht.
De lenteveteraan van Het Witte Paard houdt al zijn stukken achter de pionnen, waar Frans Vlugt enkele paarden voor de pionnen plaatst. Een zwart paard van Jaap koestert wel enige zin in avontuur en lijkt een lastpost in de Edamse stelling te zijn, maar dan zijn beide spelers al met remise akkoord gegaan.
Jan Poland (1775) – Peter van Waert (1941) 0-1
In zijn vijftiende partij als lenteveteraan zorgt Peter van Waert met de winst op Jan Poland voor een mooi rijtje. Hij heeft nu vijf keer gewonnen, vijf keer remise gespeeld en vijf keer verloren.
De witspeler moet op de grens van opening en middenspel zijn uiterste best doen om niet een stuk achter te raken. Dat lukt, maar door een aantal geforceerde zetten raakt het verband enigszins uit zijn stelling. Zwart kan ‘natuurlijker’ spelen en vergroot de druk beetje bij beetje.Hij is baas op de open d-lijn, beschikt over een sterk loperpaar en de dame voelt zich eveneens in haar element.
De Alkmaarse verdediging piept en kraakt en er hangt een mat op h1 in de lucht. Jan geeft een loper om dat te verhinderen. Na vereenvoudiging van de stelling plaatst Peter zijn loper in een toreneindspel terug op het sterke veld f3 en weet zijn opponent dat het over is.
Jan Stapel (1799) – Piet Kuijs (1783) ½-½
Qua rating zijn Jan Stapel en Piet Kuijs aan elkaar gewaagd en op het bord ook. Een jaar geleden kreeg dezelfde partij in de vierde ronde een plotseling einde door onverwacht torenverlies van de zwartspeler. Op deze derde lentewoensdagmiddag wordt het evenwicht van de eerste tot en met laatste zet niet verstoord.
In het Geweigerd Damegambiet staat wit na de opening door een iets aanvallender opstelling van de meeste lichte stukken een tikkeltje beter, maar hij verliest enkele tempi en na een afruil van alle paarden hoeft de routinier uit Limmen zich geen zorgen te maken. De f-lijn valt open. Beiden hebben het loperpaar en een achtergebleven pion die de aandacht van een van de lopers opeist.
Vervolgens belanden de witveldige lopers van het bord alsmede alle torens en zowel Jan als Piet wil daarna niet als eerste de dame slaan. De ruil komt er toch en dan staat zwart een tikkeltje beter. Zijn vrijpion op c4 wordt geblokkeerd door een loper van wit die op zijn beurt een vrijpion op e5 heeft. Daarom kunnen de twee lenteveteranen zich weinig permitteren en krijgt een vrijwel foutloos gespeelde partij het enig logische resultaat.
Martin Duinmaijer (1798) – Jan Brink (1881) ½-½
Martin Duinmaijer speelt voor de tiende keer in de hoogste groep, maar heeft nog niet eerder gespeeld tegen oud-kampioen Jan Brink. Voornamelijk door een recentelijk driejarig uitstapje naar de B-poule, terwijl de lenteveteraan van Het Witte Paard bijna steeds meestrijdt om de titel.
In een vroeg stadium van de Caro-Kann worden de dames geruild. Als wit kort heeft gerokeerd, kiest zijn opponent voor de lange variant. Beiden verdubbelen de torens op respectievelijk de c- en d-lijn en van de lichte stukken zijn alleen lopers van ongelijke kleur overgebleven. De zware stukken verdwijnen van het bord en dan zijn de contouren van remise duidelijk. Met een actieve koning probeert Jan nog iets, maar een loper van de Krommenieër verdedigt een isolani. Op zijn beurt moet Martin de monarch bij twee achtergebleven pionnen houden, waardoor zijn mogelijkheden eveneens beperkt zijn.
Piet Zegers (1749) – Ben van den Bergh (1887) 0-1
Vorig seizoen maakte Ben van den Bergh zijn debuut in Hoorn met onder meer vier winstpartijen, maar hij moet nu drie lentewoensdagen wachten op zijn eerste punt.
Daar ziet het in de partij tegen Piet Zegers aanvankelijk niet naar uit. Wit bouwt de stelling goed op en sluit op de damevleugel de ruimte voor zijn opponent af. Voordat de strijd op de andere flank losbarst, offert de routinier van Het Witte Paard onnodig op e5 een paard. Open lijnen en diagonalen ogen aantrekkelijk, maar kunnn ook door Ben worden gebruikt. Dat blijkt uit de slotzet van zwart, waarmee hij de dame aanvalt. Zij moet weg en dan zitten er allerlei dreigingen in de stelling.
Karel Keesman (1801) – Fred Avis (1842) 1-0
Bij Fred Avis is het vaak alles of niets. De voorzitter van Caïssa-Eenhoorn en de Noordhollandse Schaakbond speelt zelden remise. Dat gebeurde bij zijn debuut in 2014 eenmaal en ook vorig seizoen stond er een halfje achter zijn naam.
Tegen Karel Keesman kiest hij voor een snelle aanval op de b2-pion. Die gaat er af, maar zwarts stelling ziet er wat later minder solide uit dan de Heerhugowaardse. Tussen een dubbelpion op de f-lijn en de pionnen op de damevleugel staan de Hoornse stukken wat moeizaam; ze hinderen elkaar. Juist op het moment dat Fred ze wil bevrijden, gaat het mis. De diagonaal waarop zwarts koning en dame zijn geplaatst, valt mooi open voor een loper van Karel en als zijn opponent dat probleem denkt op te lossen, kan wit de dame winnen.
